Fic:Reborn/3P/802759

I could give you all
I have to express thanks For your kindness
The happiness when I'm being with you
Look like dreams come true.
ชั้นพร้อมที่จะให้ทุกสิ่งที่มี เพื่อตอบแทนความรู้สึกดีๆที่เธอให้ชั้น
สุขยิ่งนักเมื่อมีเธอในคืนวัน.....
ดั่งความฝันที่กลายเป็นจริง.........................

สายลมที่พัดอย่างรุนแรง บ่งบอกได้ว่าพายุฝนกำลังจะมาถึงในไม่ช้า
แต่บรรยากาศนั้นกลับทำให้คนคนนึงที่อยู่ในบ้านกำลังรู้สึกเคลิ้มกับความเย็นที่เข้ามาทางหน้าต่าง

"เฮ้อ~บรรยากาศอย่างนี้ดีจังเลยน้า~"

เสียงเฉื่อยๆของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดขึ้นมา ก่อนจะจับกระดาษชิ้นนึงขึ้นมาอ่านอีกครั้งบนที่นอน

ในกระดาษใบนั้นมีข้อความทิ้งไว้ว่า

สึนะ ดีโน่ได้โทรบอกชั้น ว่ามีการประชุมรวมแก๊งมาเฟียที่อิตาลี ทั้งชั้น เบียงกี้ อี้ผิง จามาล และ แรมโบ้ ก็ต้องกลับไป ราว 2 อาทิตย์ ถึงจะเสร็จธุระ แต่ชั้นได้ให้โกคุเทระ คอยอยู่กับนาย
ปล.หลังจากที่ชั้นกลับมา จะมีการติวเข้มเป็น 2 เท่า

..............................................................................................................................

"อึ๋ย~เจ้ารีบอร์น"

เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นมาจากที่นอน เหลือบไปดูนาฬิกาที่ติดตรงข้างฝา

"อ๊ะ...บ่าย 2 แล้วหรือเนี่ย ตายหละหว่า งี้ไปสายแหงๆ"

สึนะรีบร้อนแต่งตัวออกไปจากบ้านทันที เพราะเขาได้นัดไปเที่ยวสวนสนุกกับโกคุเทระและยามาโมโตะไว้

Accept me as I am,so I may learn
what I can became.
กรุณายอมรับชั้นอย่างที่ชั้นเป็น
วันหนึ่งชั้นอาจเรียนรู้ได้ว่า
ชั้นควรจะเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างไรบ้าง

ณ. ที่สวนสนุก เนเวอร์แลนด์
ตรงมุมที่พักหน้าสวนสนุก เหล่ากลุ่มผู้หญิงที่มาเล่นต่างก็พากันแอบมองแอบเหล่ เด็กหนุ่มทั้ง2คนที่กำลังนั่งรอ ใครสักคนที่สำคัญ

"เธอว่า คนใหนหล่อกว่ากันนะ"

"ชั้นว่าคนผมสีเทาๆดูเท่ห์มากเลย"

"เหรอ แต่ชั้นชอบคนที่นั่งไกล้ๆมากกว่านะ"

เสียงซุบซิบก็เกิดขึ้นทันที แต่ยามาโมโตะ ก็ไม่ได้สนใจ แค่ยิ้มๆเหมือนทุกวัน

"นายนี่เสน่ห์แรงจริงๆแฮะ"

เด็กหนุ่มร่างสูงพูดแซวให้อีกฝ่ายที่กำลังนั่งเซ็งๆ

"เฮอะ...ชั้นไม่สนใจหรอก"

โกคุเทระพูดไม่มองหน้า และเริ่มจะจุดบุหรี่สูบต่อ

"มาสนุกทั้งที วันนี้งดๆบุหรี่หน่อยเถอะ"

ไม่พูดเปล่า ยามาโมโตะแย่งบุหรี่ออกจากมือของโกคุเทะ แล้วก็ขว้างลงถังขยะทันที
ก่อนจะหันหน้ากลับมาด้วยหน้าตายิ้มๆอย่างสบายใจ แต่ว่า.....

"หนอย~.....เจ้าบ้า"

ขณะที่องศากำลังจะพุ่ง

"เฮ้!! โกคุเทระคุง ยามาโมโตะ ขอโทษทีนะที่มาสาย"

เสียงที่คุ้นเคยได้ดังแว่วขึ้นมา โกคุเทระรีบหันไปตามต้นเสียงใสนั้น

"รุ่นที่10มาแล้วหรือครับ"

เด็กหนุ่มร่างบางวิ่งออกมาจากตรงที่รถบัสจอด ด้วยอาการตื่นเต้น และกลัวที่จะโดนว่า
เนื่องจากเขามาเลยเวลานัดไปเกือบครึ่งชั่วโมง

"ขะ...ขอโทษทีนะ"

สึนะหน้าแดงก้มหน้างุดหลบหน้าเพื่อนั้ง2คน จะเรียกว่าวันนี้เป็นวันออเดทก็ได้มั้ง
เมื่อ2-3อาทิตย์ก่อน ยามาโมโตะกับโกคุเทระได้สารภาพรักกับเขาต่อหน้าตรงๆ

ความรู้สึกที่มันมีมากกว่าเพื่อน
ตอนแรกๆก็ยังรับไม่ค่อยได้ ที่จะให้มารักกันอย่างนี้
แต่ว่า...เมื่อทั้งคู่เขาจริงจัง ทั้งการปกป้อง และให้กำลังใจมาตลอด
จิตใจ มันก็เริ่มที่จะยอมรับได้บ้างแล้ว
.
.
.
.
.
“รุ่นที่10 ไม่ต้องห่วงเป็นห่วงไปหรอกครับ ทั้งวันผมก็รอได้”

“ทั้งๆที่นั่งหน้าบึ้ง สูบไปหลายมวนแล้วเนี่ยนะ”

ยามาโมโตะพูดประโยคนี้เข้า ทำให้โกคุเทระแทบอยากจะกระโดดถีบจริงๆ

“ขอโทษนะ โกคุเทระคุง”

สึนะเองก็พร่ำแต่ขอโทษ เมื่อรู้ว่าโกคุเทระนั่งสูบบุหรี่เยอะ ก็ยิ่งห่วงสุขภาพเขามากขึ้นซะอีก

“เอ้าๆ วันนี้กะจะให้สนุกไม่ไช่รึไง รีบเข้าไปกันเถอะ”

เด็กหนุ่มผมดำร่างสูงกอดคอทั้งสองแล้วพากันเดินเข้าไปในสวนสนุกทันที


ถึงความรู้สึกที่มีให้ มันยังคงที่ลังเลอยู่
แต่ถึงยังงั้น เธอคงไม่รำคาญใช่ไหม
ขอแค่เวลาเพียงน้อยนิดให้ชั้นอีกสักหน่อย
เพื่อที่จะคิดไตร่ตรองให้มันแน่ใจ..........................
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ตรงที่สวนนั่งพัก
“สึนะ เหม่ออะไรอยู่หรือ”

มือใหญ่ได้แตะตรงหน้าผากของคนที่เหม่อลอยให้รู้สึกตัว

“อ๊ะ...ยามาโมโตะ....เอ๋”

สึนะทำหน้างงๆ ร่างสูงจึงได้กระเถิบเข้ามาดูหน้าอีกฝ่ายใกล้ๆ

“ชั้นถามว่านายเหม่ออะไรอยู่”

เสียงทุ้มที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกประหลาดๆของยามาโมโตะ ทำเอาสึนะหน้าแดง

“เอ่อ....แค่คิดว่าฝนกำลังจะตกแล้วนะ เอ้อ...โกคุเทระคุงหละ”

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลบ่ายเบี่ยงคำถามอีกฝ่าย จะให้ยามาโมโตะรู้ไม่ได้ว่าที่จริงตัวเขากำลังคิดเรื่องนึงอยู่

“นั้นสินะ คงต้องรีบกลับแล้ว ส่วนโกคุเทระเห็นว่าขอตัวไปห้องน้ำนะ”

ยามาโมโตะพูดยิ้มๆแต่แววตากลับไม่เป็นยังนั้นเขากำลังรอคำตอบที่ถามไปเมื้อกี้ต่างหาก
สึนะเองก็รู้ท่าทีของยามาโมโตะ แต่เขาเองก็ไม่กล้าบอกคงได้แต่มองไปทางอื่น(กลัวนี่นา)

“อ๊ะ!!รุ่นที่10 ขอโทษทีนะครับ คนเข้าห้องน้ำเต็มเลยอ่ะ”

โกคุเทระพูดด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

“น่าจะสร้างให้เยอะซักหน่อย”

ยิ่งพูดอารมณ์ก็ยิ่งขึ้น สึนะทำหน้าจ๋อยแต่ก็ต้องพูดห้ามไว้ ให้กับเจ้าคนอารมณ์นี่ใจเย็นลงหน่อย(เดี๋ยวพี่แกทำอะไรแผลงๆอีก)

“โกคุเทระคุง... เอาเถอะน่า เขาคงมีทุนแค่นี้ แต่อีกซักพักคงจะมีเพิ่มมาเองแหละ อีกอย่างเรารีบกลับกันดีกว่านะ
ฝนทำท่าจะใกล้ตกแล้วด้วย”

เด็กหนุ่มร่างบางพูดอย่างรนราน ยามาโมโตะเองก็ลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาขยี้หัวของเด็กหนุ่มผมเทา
จนยุ่งไปหมด..................................

“หวา~ยามาโมโตะ............”

สึนะทำท่าตกใจสุดๆ

“แก~อยากตายนักใช่ไหม”

โดยไม่มีการรีรอ แท่งระเบิดก็โผล่มาจากตรงไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มาอยู่ในมือของโกคุเทระจำนวนมาก

“หือ...นี่นาย มาเที่ยวสวนสนุกนะ ไม่ใช่มาเล่นดอกไม้ไฟ.

ยามาโมโตะยิ้มแต่หารู้ไหมว่าพี่แกเขาเอาจริงเต็มที่แล้ว

///โถ่...นี่เขายังคิดว่าไอ้สิ่งนั้นเป็นประทัดอีกเหรอนี่///

สึนะรีบเข้าไปห้าม แต่ก็สายไปเสียแล้ว

ตูม!!!!!

เสียงระบิดได้ดังสนั่นไปทั่วบริเวณสวนพักของสวนสนุก ทำเอาผู้คนต่างพากันตกใจและแตกตื่น

“ท่านรุ่น10เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

โกคุเทระรีบเข้าไปมนกลุ่มควันดำ ด้วยความรู้สึกผิดอย่างสุดๆ นี่เขาช่างเป็นคนที่อารมณ์ฉุนขาดขนาดนี้เชียวหรือ
(ก็บอกให้กินแคลเซี่ยมเยอะๆไงเล่า)
เมื่อกลุ่มควันได้เริ่มจางลง

“เฮ้..สึนะ”

ภาพที่ทั้งคู่เห็นก็คือ คนที่เป็นที่รักได้สลบไปแล้วและเลือดที่ไหลมาจากแผ่นหลังร่างบาง บ่งบอกได้ว่าเขาได้โดนไปเต็มๆ

“สึนะ!!”

“รุ่นที่10”

เพียงไม่อยากเป็นตัวถ่วง
แค่อยากจะทำอะไรซักอย่าง
ปกป้อง .....
พวกนายไว้ซักนิดก็ยังดี…………………………

“อือ….”

เด็กหนุ่มร่างบางลืมตาอย่างช้าๆ จับจ้องมองไปยังเพดานที่คุ้นเคย รู้สึกถึงความเย็นที่กระทบผิวกาย บอกได้เลยว่าตอนนี้ฝนได้ตกลงมาแล้ว

“ห้องของเรานี่นา”

หัวสมองเริ่มประมวลความคิดและเริ่มทบทวนความจำกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา

///ไปสวนสนุก...โกคุเทระโมโห...ระเบิด....ชั้นเอาตัวบังยามาโมโตะ///

เด็กหนุ่มรีบลุกพรวดมาจากที่นอนทันที

“โอ๊ย!!”

ความรู้สึกแสบตรงแผ่นหลังได้เกิดขึ้นมา สึนะเอามือมาลูบก็รู้ได้ว่ามีร่องรอยแผล แต่มีการรักษาแล้ว เมื่อดึงเสื้อ
ออกมาเห็นว่ามีผ้าพันแผลรอบตัวเขา.....

///นี่ชั้น...กล้าที่จะปกป้องคนอื่นได้งั้นหรือ///

ร่างบางก้มหน้ามองมอทั้ง 2 ข้าง ของตัวเอง
กลัว....
แต่อยากปกป้อง.....

“โอ๊ะ...ว่าไงสึนะ ฟื้นแล้วหรือ”

เด็กหนุ่มผมดำร่างสูง เดินเข้ามาในห้องของคนที่เจ็บ

“ชั้นไปเอาซูชิมาให้กินนะ”

พูดเสร็จก็ยกถุงซูชิถุงใหญ่มาวางไว้ตรงโต๊ะอย่างอารมณ์ดี
สึนะมองตาแป๋วแต่ทำท่าจะลุกขึ้นมาเดิน

“เฮ้ !! นายยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ อย่าฝืนซิ”

ยามาโมโตะรีบเข้าไปพยุงเด็กหนุ่ม

“ขอบใจนะ แต่ชั้นก็ไม่ค่อยจะเจ็บเท่าไหร่แล้วหละ”

สึนะพูดแล้วก็ส่องสายตามองหาโกคุเทระ

“นี่ยามาโมโตะ แล้วโกคุเทระคุงหละ”

“เจ้าหมอนั้นหรือ เห็นบอกว่าจะรอรับโทษนะ ตอนนี้รออยู่ข้างล่างอยู่”

“โทษอะไรกัน”

สึนะเอาเสื้อมาใส่ไว้เหมือนเดิมแล้วรีบลงไปข้างล่างทันที ส่วนยามาโมโตะเองก็ตามลงไปอีกคน

ชั้นล่างห้องรับแขก

เด็กหนุ่มผมเทากำลังนั่งสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าเครียดอย่างหนักตรงริมหน้าต่าง สายลมพัดผ่านผสมกับละอองน้ำฝน
หนาว...แต่ในใจของเด็กหนุ่มไม่ได้คิดเช่นนั้น เขากำลังทำผิดอย่างหนัก..................และสมควรแล้วที่ต้องรอรับโทษ

“โกคุเทระคุง”

เสียงนั้นทำให้ร่างสูงต้องหันหน้า และต้องสะดุ้งกับคนที่เรียกเขา....รอยแผลตามตัวที่บ่งบอกชัดเจนว่าโดนหนักขนาดไหน กับฝีมือที่เขาทำ

“รุ่น10”

สึนะยืนจ้องหน้าเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ขาก็ก้าวไปหา มือเรียวเล็กได้ลูบสัมผัสบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างเบาๆ
สายตาสีน้ำตาลนั้นก็ยังคงจ้องไปยังดวงตาของอีกฝ่าย
โกคุเทระหน้าแดงขึ้นมา แต่ก็ยังคงยืนก้มหน้าให้ร่างบางลูบอยู่อย่างนั้น

“นายไม่จำเป็นที่ต้องขอโทษชั้น หรือจะให้ชั้นลงโทษหรอกนะ”

ร่างเล็กเอ่ยอย่างเบาๆ ยามาโมโตะมองดูทั้งคู่ตรงขอบประตู เขารู้ดีว่าโกคุเทระเป็นคนที่อารมณ์ร้อน หงุดหงิดง่าย
ที่จริงก็กะจะไม่ได้ยั่วโมโห จนทำให้สึนะต้องพลอยโดนลูกหลงไปด้วย ตอนนั้นความจริงแล้วเขาดึงสึนะหลบมาพ้นแล้วแต่กลับพลาดไปอีกลูกหนึ่ง สึนะกลับผลักเขาออกไป จนทำให้สึนะโดนลูกระเบิดไปเต็มๆ

“เหตุการณ์ในครั้งนี้ ชั้นคิดว่า...มันทำให้ชั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อยนะ”

คำพูดนี้ทำให้โกคุเทระกับยามาโมโตะ งง เล็กน้อย
สึนะเดินหันหลังกลับ ยามาโมโตะมองสึนะเพื่อที่จะหาความหมายที่สึนะพูดออกมาเมื้อกี้

“ชั้นนะ...อยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง แม้ซักนิดก็ยังดี”

เด็กหนุ่มร่างบางเดินขึ้นไปยังห้องนอนตัวเอง โกคุเทระก็รีบตามขึ้นไป ยามาโมโตะเองก็เช่นกัน

“ชั้นคิดว่าสึนะเองก็เปลี่ยนไปมากแล้วนะ”

ยามาโมโตะพูดกับโกคุเทระตรงบันได โกคุเทระก็มองลงมาก่อนที่จะเอ่ย

“รุ่น10 เป็นคนที่ชั้นคิดว่าเหมาะสมที่สุดในการปกครองวองโกเล่ และชั้นก็จะคุ้มครองเขาเอง”

“นายรักสึนะมากเลยใช่ไหม”

ยามาโมโตะถามโกคุเทระด้วยแววตาจริงจัง เด็กหนุ่มผมเทาพยักหน้า

“ชั้นเองก็รักสึนะ และก็นายด้วย พวกนายทั้ง 2 คนเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับชั้น”

เด็กหนุ่มเดินขึ้นไปอีกก้าว โกคุเทระหน้าแดงอีกครั้งที่ได้ยินประโยคนี้ ยามาโมโตะจับคางของโกคุเทระไว้ ให้ก้มหน้าลงมาอีกหน่อย ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ได้ประกบกัน
ช่างเป็นจูบที่อ่อนโยนซะเหลือเกิน.............อบอุ่น..................จนไม่อยากจะเลิกเลย

“อื้อ~”

สักพักโกคุเทระก็ผลักยามาโมโตะออก

“นาย...อย่าเพิ่งซิ”

เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะมีอารมณ์ แต่ก็ต้องกลั้นไว้

“ไปซิ”

เด็กหนุ่มผมดำพูดเหมือนจะรู้ทัน โกคุเทระไม่พูดตอบเขาเปิดประตูห้องนอนของสึนะ ที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง แต่เมื่อเจอหน้าทั้ง 2 คน สึนะจึงได้หันตะแคงไปอีกข้าง....
มือเรียวใหญ่ของโกคุเทระได้สัมผัสบนแผ่นหลังบางของเด็กหนุ่มอย่างเบาๆ

“อ๊ะ!!”

สึนะสะดุ้ง เมื่อนิ้วเรียวของคนที่ลูบได้สะกิดตรงแผล

“เจ็บหรือครับ”

เด็กหนุ่มผมเทาพูดขึ้นมาอย่างห่วงๆ

“มันก็ไม่เชิงเจ็บเท่าไหร่หรอกนะ”

สึนะพูดอย่างอายๆ ใช่ มันไม่ได้เจ็บมากแต่ว่านิ้วที่ลูบไล้ไปตามรอยแผลนั้น กลับทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมา
โกคุเทระจับให้สึนะลุกขึ้นมานั่ง ดวงตาของเขาได้จ้องมองไปยังดวงตาของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลนั้น เหมือนจะสื่ออะไรซักอย่าง ทั้งคู่เลื่อนใบหน้าเข้าหากันจนริมฝีปากอวบอิ่มนั้นได้ประกบกัน
การจูบกับคนที่เรารักและคนที่รักเรา...................เป็นความรู้สึกที่วิเศษซะเหลือเกิน
ไม่เบื่อเลยกับการจูบแบบนี้.......

“อือ...อึ๊!!”

ขณะที่กำลังเคลิ้มๆกับรสจูบที่คนรักมอบให้อยู่นั้น สึนะก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆมีมือร้อนมาจับลำตัวและกำลังจะถอดเสื้อของเขาออก สึนะผละริมฝีปากนั้นออกมาและมองหาผู้ที่กำลังทำอะไรกับเขาอยู่

“ยามาโมโตะ”

เมื่อถอดเสื้ออกหมดก็ได้เผยให้เห็นผิวเนียน แม้จะไม่ขาวมากก็ตาม แต่ยอดอกนั้นกลับเป็นสีชมพูเห็นแล้วชวนให้อยากกดซะเหลือเกิน.....(อันนี้ความคิดของป๋มเองนะ ฮะๆๆ)
ยามาโมโตะจับให้สึนะนอนคว่ำลง ส่วนโกคุเทระก็นั่งถอดผ้าพันแผลออกอย่างเบาๆ

“โกคุเทระคุง”

สึนะเรียกชื่อของคนที่รัก...อย่างตื่นเต้น
เมื่อเอาผ้าออกหมดแล้วก็ได้พบว่ารอยแผลนั้นได้สมานกันแล้วถึงจะไม่มากก็เถอะ นั้นเป็นเพราะยาของจามาลที่ทิ้งไว้ เผื่อจะมีอะไรเกิดขึ้น เจ้าตัวไม่รักษาผู้ชาย แต่อย่างมากสุดคือวางกล่องยาไว้ให้รักษากันเอง
เด็กหนุ่มผมเทาได้ก้มลงจูบแผลนั้น

“อ๊ะ!!”

เด็กหนุ่มสะดุ้ง แต่จะดิ้นไม่ได้ เพราะยามาโมโตะได้จับแขนของเขาไว้
ลิ้นร้อนๆได้เลียไปตามรอยแผลนั้นอย่างเบาๆ

“อื้อ~โกคุเทระคุง”

สึนะครางอย่างไม่หยุด ทั้งความเจ็บที่เกิดขึ้นบวกกับอารมณ์ที่เขายังไม่เคยเจอ มันกำลังจะทำให้เขาแทบบ้า
ซักพักยามาโมโตะก็จับให้สึนะนอนหงาย เห็นได้ชัดว่าเด็กหนุ่มร่างบางตอนี้กำลังหน้าแดงอย่างสุดๆ หายใจหนักขึ้นและดวงตาที่แดงกร่ำจากการกลั้นน้ำตาไว้….อารมณ์ของเขากำลังมีอย่างมาก

“น่ารักจังสึนะ”

ยามาโมโตะก้มลงจูบริมฝีปากของเด็กหนุ่มทันที ส่วนโกคุเทระก็ได้ถอดเสื้อตัวเองออกมาและก้มลงจูบบริเวณยอดอกของสึนะที่กำลังแข็งเป็นไตด้วยแรงอารมณ์

“อะ...อื้อๆ”

สึนะถึงกับสะดุ้งอีกครั้ง มือเรียวเล็กได้บีบข้อแขนของเด็กหนุ่มผมดำอย่างกับหาที่ระบาย โกคุเทระใช้ลิ้นเลียไปตามยอดอกและแกล้งขบเม้มเป็นบางครั้ง มือที่ว่างๆก็ได้จัดการถอดกางเกงของร่างเล็กอย่างช้าๆ
เมื่อถอดออกหมดทั้งชั้นในชั้นบาง ทำได้เห็นส่วนที่อ่อนไหวที่ตอนนี้กำลังตื่นตัวอยู่ มือเรียวใหญ่ได้จับตรงส่วนนั้นทันที

“อื้อๆ.....อ้า”

ยามาโมโตะรู้สึกว่าลมหายใจของสึนะเริ่มขาดๆ จึงผละริมฝีปากนั้นออก

“โกคุเทระ....อย่านะ”

สึนะพยายามปัดมือให้โกคุเทระเลิกแต่ว่า....

“อย่าน่า สึนะ”

ยามาโมโตะล็อคแขนของสึนะไว้อีก ใช้มือข้างเดียวก็จับกดแขนเล็กๆทั้ง 2 ข้างได้แล้ว มืออีกข้างของเด็กหนุ่มร่างสูงได้ไปบีบยอดอกของร่างเล็กอย่างเบาๆ(ตานี่ก็หื่นมาเชียะ)

“ฮ้า~”

สึนะได้ครางออกมา ริมฝีปากได้เปิดออก ยามาโมโตะจึงได้ก้มลงจูบอีกครั้ง ส่วนโกคุเทระก็ได้จัดการต่อ ริมฝีปากร้อนได้ครอบครองส่วนที่อ่อนไหวของสึนะทันที

“อื้อๆๆ”

สึนะรู้ว่าคงห้ามต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ร่างเล็กทั้งบิดทั้งครางออกมาด้วยความเสียว

“ยามาโมโตะ ปล่อยให้รุ่น10ร้องเถอะ ชั้นอยากฟังเสียง”

ยามาโมโตะจึงได้ผละริมฝีปากออก ไม่ใช่ว่าเฉพาะโกคุเทระเท่านั้น ตัวเขาเองก็ยังอยากฟัง...เสียงครางของคนที่รัก
ว่ามันจะเป็นเสน่ห์...ยั่วยวนขนาดไหน..........

“ฮ้า~อะ..อ้า...”

เสียงครางหวานๆของสึนะทำให้อารมณ์ของคนทั้ง 2 ยิ่งพุ่งขึ้นมาอีก ยามาโมโตะได้จัดการถอดเสื้อตัวเองและปลดซิบกางเกงของตัวเองอย่างรีบๆ(เหอๆ- -) โกคุเทระเองก็เช่นกัน
สึนะมองตาเยิ้ม จากอารมณ์ที่ค้างๆอยู่ แถมมาเห็นหุ่นเปลือยของคนทั้ง 2 คนอีก ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่....
แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งอีกรอบ เมื่อนิ้วเรียวของโกคุเทระได้ล่วงล้ำเข้ามาภายในช่องทางที่คับแคบนั้น

“โอ๊ย!!...โกคุเทระ ชะ...ชั้นเจ็บนะ”

สึนะพยายามดิ้นหนีจริงๆ ยามาโมโตะจึงได้จับล็อกแขนอีกครั้ง

“ทนหน่อยสึนะ อีกเดี๋ยวก็จะรู้สึกดีเอง”

ยามาโมโตะพูดปลอบไปพลางและเลียน้ำตาที่ไหลมาอย่างไม่ขาดสายของใบหน้าร่างบาง พร้อมกันนั้นก็จูบอย่างอ่อนโยน
เพราะความเจ็บปวดกล้ามเนื้อก็เลยเกร็งไปหมด ช่องทางจึงยังไม่เปิดให้ผ่านไปง่ายๆ
โกคุเทระจึงได้ใช้ปากครอบครองแท่งเนื้อนั้นต่อ...เขารุกทั้งหน้าทั้งหลัง เพื่อให้คนที่รักรู้สึกดีบ้าง
....................
............
….

ซักพัก จากความเจ็บปวดก็เริ่มทุเลาลง..............ถึงแม้จะรู้สึกอึดอัดบ้างที่โกคุเทระจะเพิ่มจาก 1 นิ้วไปเป็น 2 นิ้ว
อารมณ์ตอนนี้............สึนะกำลังพร้อม

“อือ....โกคุเทระคุง...”

ร่างบางไม่ดิ้นเพราะความเจ็บแล้วแต่กลับบิดตัวเองเพราะความเสียวและครางออกมาด้วยความสุข
โกคุเทระจึงได้จับเรียวขาของสึนะให้แยกออกจากกัน และเขาก็พยายามแทรกตัวเข้ามา

“โอ๊ย!!....อะ....จะ...เจ็บ”

ร่างบางผวาอย่างแรง มือบางบีบข้อมือของยามาโมโตะหมายที่จะระบายอารมณ์ของความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา บ่งบอกได้ว่าข้างในได้ฉีกขาดไปแล้ว

“อย่าเกร็งนะครับ ค่อยๆผ่อนลมหายใจทีนะ....ผมจะค่อยๆ...อึก”

พูดเสร็จโกคุเทระก็ปล่อยค้างไว้เพื่อให้สึนะได้ปรับตัวซะก่อน ที่จริงตัวเขาเองก็เสียวเหมือนกัน ช่องทางนั้นได้ตอดรัดแน่นซะเหลือเกิน.............
ความเจ็บเมื้อกี้ทำให้สึนะจิกแขนของยามาโมโตะจนเลือดซึมออกมา

“ขะ...ขอโทษนะ ยามาโมโตะ”

เด็กหนุ่มร่างสูงก้มมองหน้าสึนะ แล้วหอมหน้าผากที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“แค่นี้เอง ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า”

เมื่อรู้ว่ารุ่น10เบาๆความเจ็บแล้ว โกคุเทระจึงได้ขยับตัวช้าๆ

“อ๊ะ....อ่ะ.....โกคุเทระคุง”

“อึ๊ก....คับจัง”

เด็กหนุ่มผมเทาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าเต็มที่ เขาเองก็พยายามจะทำเบาๆเ เพราะทำแรงๆอาจจะทำให้แผลข้างหลังของสึนะเจ็บขึ้นมาอีกจากแรงเสียดสีของผ้าปูเตียง
จู่ๆ โกคุเทระก็เปลี่ยนท่าเหมือนยามาโมโตะจะรู้ทัน(อีกแหละ...-*-)
เด็กหนุ่มผมเทาได้จับกดร่างบางให้นอนคว่ำแต่ยกบั้นท้ายขึ้นมาหน่อย

“โกะ...โกคุเทระคุง...”

สึนะทำตาแป๋ว....กับการที่ถูกจับให้เปลี่ยนท่า
ส่วนยามาโมโตะก็นั่งลงตรงหน้าสึนะ ร่างบางเริ่มรับรู้กับสิ่งที่ทั้ง 2 คนจะสื่อว่าต้องทำยังไงต่อไป สึนะมองดูส่วนที่อ่อนไหวของร่างสูง
///ใหญ่อ่ะ.....................///
เด็กหนุ่มร่างบางคิดและเขินจนหน้าแดงที่ได้เห็น

“อ๊ะ...”

สึนะผวาเมื่อโกคุเทระได้แทรกตัวเข้ามาตอนเผลอ มือใหญ่ก็ได้จับตรงส่วนที่อ่อนไหวปลุกอารมณ์ให้ร่างบางอีกครั้ง

“อื้อ..............อะ.............อ้า~.

สึนะยับยั้งแรงอารมณ์ไม่ไหว เขาได้จับตรงส่วนที่อ่อนไหวของยามาโมโตะและใช้ลิ้นเลีย....ก่อนที่เรียวปากสวยนั้นจะครอบครองไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำยังงี้.........ความเขินอายหายไปหมดแล้ว....เขากำลังต้องการ......
ยามาโมโตะมองดูการกระทำของอีกฝ่ายอย่างพอใจ

“รุ่นที่10ลากมกจังเลยน้า~.

โกคุเทระได้แกล้งแซวขึ้นมาก่อนจะกระแทกเข้าไป เพิ่มจากเบามาเป็นหนักและเริ่มจะรุนแรงไปเรื่อยๆ

“อ๊ะ...ฮ้า~….อื้อ”

สึนะร้องเสียงหลง แต่กระนั้นก็ยังไม่ละทิ้งกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า...เด็กหนุ่มในตอนนี้ช่างดูร้อนแรงยิ่งนัก

“อือ...สึนะ”

ยามาโมโตะเองก็เริ่มจะทนไม่ไหว ยิ่งโกคุเทระกระแทกเข้ามา สึนะเองก็ต้องใช้ปากนั้นครอบครองส่วนนั้นของเขาและใช้ลิ้นเลียอย่างกระหาย

“อุ๊!!”

เด็กหนุ่มผมเทาถึงขีดสุด เขาได้กระแทกครั้งสุดท้ายอย่างแรงจนสึนะต้องผละออกและกรีดร้องออกมา
ทั้งคู่ได้ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน คงเหลือแต่ยามาโมโตะที่ยังไม่ถึงจุด

……………………………………..
……………………….
…………….

เด็กหนุ่มคว้าข้อมือของร่างบางที่ตอนี้ยังคงนอนหอบอยู่....

“อ่ะ...จาชั้นแล้วซินะ”

ยามาโมโตะพูดยิ้มๆแต่สึนะกลับไม่ยิ้มด้วย คงมีแต่ความเหนื่อยหอบเท่านั้น

“อย่ารุนแรงนักนะเฟ้ย”

โกคุเทระพูดสั่งในขณะที่มองดูทั้ง 2 คน
ร่างสูงพิงขอบกำแพงและดึงร่างบางให้นั่งบนตักตัวเอง ก่อนจะใช้มือข้างนึงปลุกอารมณ์ของสึนะโดยจับส่วนที่อ่อนไหวนั้นอีกครั้งและรูดเข้ารูดออกอย่างเบาๆ

“อื้อ...ยะ...ยามาโมโตะ....”

สึนะครางออกมา ร่างสูงจึงได้ประกบจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ช่างเร่าร้อนนัก โกคุเทระเฝ้ามองดูอยู่ ชักจะเกิดอารมณ์ขึ้นมานิดๆ แต่ก็กลัวว่าถ้าทำอีกสงสัยรุ่น10ต้องได้สลบคาที่แน่ คิดได้ยังงั้นก็ลุกใส่เสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

“ขอตัวไปซื้อของกินก่อนหละ”

ยามาโมโตะไม่พูดอะไร เขารู้ว่าโกคุเทระไม่ชอบซูชิ

“ต่อไปก็ตานาย”

คำพูดที่ออกมาจากปากของยามาโมโตะทำเอาเด็กหนุ่มที่จะออกจากประตูหน้าแดง....

“มีแรงพอหรือไงหละ”

โกคุเทระพูดแค่นั้นแล้วรีบปิดประตูทันที สึนะมองดูทั้ง 2 คน แต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก

“เอ้า มาต่อกันเถอะ”

ร่างสูงจับร่างเล็กขึ้นมาข้างบนโดยที่ร่างสูงนอนลง

“ชั้นอยากเห็นหน้านายชัดๆ”

สึนะถึงกับหน้าแดงอย่างที่สุด ท่านี้มันค่อนข้างจะไม่ถนัดเลยสำหรับเขา แล้วอีกอย่างตอนที่ทำหน้าตาของเขาจะต้องแปลกแน่ๆ แต่ยามาโมโตะกลับอยากมอง....มันเป็นเรื่องที่น่าอายที่สุดสำหรับตัวเขาเลยหละ

“ยะ...ยามาโมโตะ ชั้นอายนะ”

สึนะกลั้นใจพูดแล้วก้มหน้างุดหลบหน้าผู้ที่อยู่ข้างใต้ เด็กหนุ่มร่างสูงเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว ว่าคนรักจะต้องไม่กล้าที่จะทำท่านี้แน่นอน แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่เป็นนะซิ(เฮ้ย...เอางี้เลยหรือท่าน)
ยามาโมโตะดึงแขนบางทั้งสองข้าง แล้วใช้ลิ้นเลียไปตามลำคอของอีกฝ่ายก่อนจะไล่ขึ้นมาตรงคางมนของเด็กหนุ่ม

“อ๊ะ...”

ร่างบางตัวสั่นน้อยๆ เห็นแล้วอยากจะกดทำไปเลยให้รู้แล้วรู้รอด(หงะ-*-)
แต่ถ้าแกล้งๆแบบนี้ก็สนุกไปอย่าง ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ได้นี่นา..................................

“อื้อ...ยะ...ยามาโมโตะ...อา”

สึนะครางออกมาแทบขาดใจ เมื่อร่างสูงที่อยู่ข้างใต้แกล้งขบเม้มตรงยอดอกนั้นและเลียอย่างสนุก มือก็ขยำตรงก้นของเขาไปด้วย นิ้วเรียวได้ลูบไปมาตรงร่องพาให้ร่างเล็กสะดุ้ง...

“อะ...อ๊ะ...”

ยามาโมโตะได้ใช้นิ้วนั้นเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ ก่อนจะเอาออกและเอาเข้าไปอีก ทำหลายครั้งเพื่อให้ร่างเล็กปรับตัวก่อน

“อือ....อ๊ะ...อ่ะ”

ร่างเล็กก็ตอบสนองโดยการขยับตัวตามไปด้วย

“ดีมาก สึนะ”

ร่างสูงหยุดใช้นิ้วแล้วจับสะโพกให้ตรงกับส่วนแท่งเนื้อของเขา ก่อนจะค่อยๆกดลงไปอย่างช้าๆ เพราะรู้อยู่ว่าข้างในตัวของสึนะยังคงระบมอยู่

“อื๊อ~”

สึนะร้องออกมา มือเรียวเล็กได้จิกแผงอกของยามาโมโตะอย่างแรง

“อึ๊!!”

ร่างสูงเองก็เผลอร้องเพราะความรู้สึกแสบที่ร่างเล็กได้ทำเพราะต้องการหาที่ระบายความรู้สึก
แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร พอผ่านไปสักครู่...ถึงจะเข้ามาหมดแล้ว แต่สึนะก็ยังไม่ยอมขยับอยู่ดี ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ยามาโมโตะก็ต้องจับสะโพกของร่างบางใช้แรงของตัวเองขยับเอง

“อ้า~…….ยามาโมโตะ...อ๊ะ....อา”

สึนะร้องเสียงหลง ทั้งครางและสะบัดใบหน้าไปมาด้วยแรงอารมณ์ที่ข้างใต้ได้มอบให้ น้ำตาก็ไหลพราก เพราะความเจ็บหรืออะไรเขาเองก็ไม่อยากรับรู้แล้ว รู้แต่ว่าตอนนี้...........
เขากำลังต้องการ........
ต้องการยามาโมโตะ..............

ใบหน้าของสึนะช่างเย้ายวนนัก จนทำให้ร่างสูงแทบคลั่ง ทั้งการบีบรัดจากข่างล่าง จนจะทำให้เขาแทบจะสำลักความสุขซะเหลือเกิน

“ฮะ...ฮ้า~”

คราวนี้ยามาโมโตะไม่ต้องบังคับอีกแล้ว สึนะตอบรับแรงกระแทกของเขาเอง ต่างคนก็ต่างประสานจังหวะกันได้ดี จนร่างสูงทนไม่ไหว เขาลุกขึ้นมานั่งและกอดสึนะไว้แน่นก่อนจะกระแทกอย่างรุนแรงหลายครั้งต่อหลายครั้ง

“อ้า~”

เด็กหนุ่มผวาสุดขีดและกอดร่างสูงไว้อย่างหาที่ยึดเหนี่ยว ถึงแม้ว่าน้ำสีขาวขุ่นจะไหลออกมาให้เปรอะ แต่ทั้งคู่ก็ยังคงนั่งกอดกันอยู่ ต่างก็หายใจติดขัดเพราะความเหนื่อยล้า.......................
สึนะเอียงคอจูบอีกฝ่ายอย่างเบาๆ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ยามาโมโตะจึงค่อยๆถอนตัวเองออกมาและอุ้มเด็กหนุ่มไปนอนที่ๆไม่เปรอะคราบ เอาผ้าห่มให้ห่มเรียบร้อย
ร่างสูงค่อยๆก้มลงกระซิบที่ข้างหูของร่างเล็ก

“ชั้นรักนายสึนะ ทั้งชั้นและโกคุเทระ...ต่างก็รักนาย และอยากปกป้อง”

“อือ...ชั้นก็รักยามาโมโตะกับโกคุเทระคุงนะ”

เหมือนเป็นการตอบรับอัตโนมัติ ยามาโมโตะยิ้มกว้างและก้มลงหอมแก้มของคนที่หลับ ก่อนจะลุกใส่เสื้อผ้า

“เอ...เอาซูชิไปอุ่นไว้ก่อนดีกว่ามั้งเรา อืม...พรุ่งนี้ก็ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ด้วยสินะ”

ยามาโมโตะพูดอย่างเบาๆ ถ้าแม่ของสึนะเห็นรอยคราบพวกนี้ต้องสงสัยแหงๆ ดังนั้นต้องมาอีกรอบตอนดึก แอบเอาซักที่บ้านตัวเองดีกว่า
พอจัดแจงทำธุระเสร็จร่างสูงจึงได้เดินลงมาชั้นล่าง

“อ้าว ยามาโมโตะคุง มาตั้งแต่ตอนไหนจ๊ะเนี่ย”

นานะทักทายเพื่อนของลูกชายตัวเองอย่างอารมณ์ดี เพราะตัวเธอเองก็เพิ่งกลับจากการไปเที่ยวกับเพื่อนบ้านมาแถมฝนก็ตก เลยทำให้อากาศเย็นสบายซะเหลือเกิน

“มานานแล้วครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะ”

“เอ๋ แล้วสึนะไม่ได้อยู่บนบ้านหรือจ๊ะ”

“อยู่ครับ ตอนี้หลับไปแล้ว ผมเลยไม่อยากกวน”

“หรือจ๊ะ คงจะไปเล่นข้างนอกจนเพลียเลยซินะ”

ขณะที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเตรียมตัวทำข้าวเย็นอยู่ แต่การกินกับลูกชาย ก็คงจะเหงาแย่

“ยามาโมโตะคุง เย็นนี้มากินข้าวเย็นกับสึนะซิจ๊ะ ชวนโกคุเทระคุงมาด้วยนะ”

เด็กหนุ่มหันหลังกลับ ในขณะที่กำลังใส่รองเท้า

“ครับ เดี๋ยวผมมานะ”

เด็กหนุ่มพูดตอบและได้เดินออกไปจากประตูบ้าน ก่อนจะชำเลืองดูท้องฟ้าที่มืดครึ้มนี่

.......................สายฝนที่ตอนแรกตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้กลับกลายเป็นเม็ดเล็กๆ………
.............................ที่ร่วงลงมาอย่างเบาๆ.......ดั่งกับ...สายฝนที่พระเจ้าโปรยมา ที่จะชำระทุกสิ่งทุกอย่าง..........

“เฮ้อ~ในที่สุดก็หยุดตกซักที”

เสียงบ่นที่คุ้นหูได้พูดขึ้นมา โกคุเทระที่เพิ่งกลับจากการไปซื้อข้าวกล่องมืออีกข้างก็ถือคันร่มสีแดงสด

“ว่าไง เพิ่งกลับมาเหรอ”

ยามาโมโตะยิ้มแฉ่ง ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย

“เย็นนี้มากินข้าวที่บ้านสึนะนะ คุณน้าเขาอยากให้พวกเราได้มากินข้าวด้วยกัน”

เด็กหนุ่มผมดำเดินเข้าไปหาและถือคันร่มให้ โกคุเทระยืนมอง แต่ก็ไม่พูดอะไร ยามาโมโตะเลยแกล้งแอบจูบปากอีกฝ่ายที่กำลังเผลอ

“เฮ้ย!!เจ้าบ้า”

เด็กหนุ่มผมเทาตกใจที่โดนจูบโดยไม่รู้ตัว

“ยังมีแรงเหลืออยู่นะ ชั้นฟิตตลอดแหละ”

ยามาโมโตะทำหน้าเจ้าเล่ห์ แต่โกคุเทระกลับกำลังเดือดแทน...............

ท่ามกลางละอองฝน ภายใต้คันร่มสีแดงสดนั้น...........ถึงแม้จะมีความหนาวเย็นมากระทบ
ก็ยังมีคนกอดกันและกันเพื่อเพิ่มความอบอุ่นทั้งร่างกายและจิตใจ.........นี่คงเป็นของล้ำค่าจากพระเจ้าซินะ
พรุ่งนี้....ก็จะคงจะได้เวลา.........
ที่ท้องฟ้า จะกลับมาสดใสดั่งเดิม...........................

If loving you is wrong I don’t want to be right.
If being right means being without you.
I’d rather live wrong doing right………………..

ถ้าการรักเธอเป็นสิ่งที่ผิด ชั้นก็ไม่ต้องการความถูกต้องใดๆ
ถ้าความถูกต้อง หมายถึงการปราศจากจากเธอในหัวใจ
ชั้นยอมเป็นคนผิดตลอดไปเลยดีกว่า...

“เฮ้!! อย่านะเจ้าบ้า”

เสียงสั่งห้ามของโกคุเทระได้ดังขึ้น เพราะเด็กหนุ่มร่างสูงกำลังคลอเคลียกับต้นคอของเขาอย่างสนุก

“อือ...ทำไมหละ พักเที่ยงแล้วนะ”

ยามาโมโตะยังคงพูด ริมฝีปากก็เริ่มจูบเริ่มกัดเล่นๆตรงลำคอขาวของอีกฝ่าย มือแกร่งก็โอบรัดไว้เพื่อกันหนี
ทั้งคู่ตอนนี้อยู่ที่ดาดฟ้าของอาคารเรียน และตอนนี้ก็เป็นช่วงพัก

“อ๊ะ!!”

เด็กหนุ่มผมเทาสะดุ้งเมื่อมือของเด็กหนุ่มได้มาลูบไล้ตรงยอดอก

“ดะ...เดี๋ยวซิ ถ้ารุ่น10มาเจอเข้า”

โกคุเทระเริ่มพูดด้วยเสียงสั่นๆ

“ไม่เป็นไรหรอกนะ สึนะหลับอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว”

มันก็จริงอยู่ เมื่อวานไปเดทที่สวนสนุก แถมหลังจากนั้นก็โดนทั้งสองคนปลุกปล้ำเอา พอรุ่งเช้ามาเรียนก็โดน อ.ทำโทษให้วิ่งรอบสนาม 2 รอบ เพราะไม่ได้ส่งงาน
ทำเอาเจ้าห่วยสึนะหมดแรง โกคุเทระกับยามาโมโตะเลยหามไปส่งที่ห้องพยาบาล ปล่อยให้ร่างเล็กหลับเพื่อฟื้นฟูร่างกายซักหน่อย...

“อือ...”

เสียงครางหวานๆที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเด็กหนุ่มผมเทา ทำให้ร่างสูงทนไม่ไหว ตอนนี้ริมฝีปากของทั้งคู่ต่างก็ประกบเข้าหากันและดูดเม้มอย่างกับกระหายก็ไม่ปาน
มือใหญ่ของยามาโมโตะได้รูดซิบกางเกงของอีกฝ่ายอย่างเบาๆ ก่อนจะล้วงเข้าไปสัมผัสกับส่วนที่อ่อนไหว

“อ๊ะ...”

โกคุเทระยืนขาสั่น มือเรียวได้บีบไหล่ของยามาโมโตะไว้แน่นหมายหาที่ระบายอารมณ์ เนื่องจากมือของอีกฝ่ายได้เริ่มกระทำบางอย่าง

“อ๊า~”

เสียงนั้นได้ดังขึ้นอีก แต่ก็ต้องถูกอุดด้วยริมฝีปากร้อนของเด็กหนุ่มร่างสูง…………
…………………………..
……………

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ. ที่ห้องพยาบาล

“หือ...วันนี้ไร้ผู้ปกป้องหรือไงนะ”

เสียงพูดเบาๆได้เอ่ยขึ้นตรงหน้าประตูห้องพยาบาล เด็กสาวผมสีดำสั้น ใส่ชุดนักเรียนของ โรงเรียนอื่น
ดวงตาเท่านั้นที่ดูแปลก ข้างนึงสีแดง อีกข้างเป็นสีน้ำเงิน มือเล็กได้เปิดประตูเข้ามาอย่างใจเย็น
เมื่อเดินมาดูตรงเตียงที่มีสึนะนอนอยู่

“คิกๆๆ...”

เด็กสาวหัวเรอะอย่างกับไร้เดียงสา เธอเดินเข้าไปดูหน้าไกล้ๆของร่างเล็กที่นอนอยู่พร้อมกับขึ้นเตียงนั่งคร่อมบนตัวของสึนะไว้

“เป็นถึงผู้สืบทอดของวองโกเล่แท้ๆนะครับ แต่ช่างอ่อนแอซะเหลือเกิน”

เด็กสาวได้ก้มลงพูดกับสึนะ มือเรียวเล็กได้จับใบหน้าของคนนอนหลับ ริมฝีปากนุ่มได้ประทับกับริมฝีปากของคนที่นอนไม่ได้สติ อย่างเบาๆเหมือนจะถนอมของของสิ่งนี้ไว้....ดั่งกับเป็นสิ่งสำคัญ
……………………………………………
…………………………

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“อะ...อ๊า...ยามาโมโตะ ยะ...ยามาโมโตะ”

เสียงสั่นพร่าที่เรียกชื่อของคนที่รักซ้ำไปซ้ำมาราวกับคนไร้สติ

“อือ...โกคุเทระ”

ยามาโมโตะเองก็ตอบสนองกับเสียงเรียกนั้น ยิ่งครางเสียงหวานแบบนี้ เด็กหนุ่มก็ยิ่งกระแทกอย่างรุนแรง
โกคุเทระหันหน้าเข้ากับกำแพง ส่วนยามาโมโตะก็กระทำอยู่ด้านหลัง เด็กหนุ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังจะทนไม่ไหว
จึงได้ปลุกอารมณ์ต่อ โดนใช้มือสัมผัสกับส่วนใต้นั้น มืออีกข้างก็จับบั้นท้ายของอีกฝ่ายกระแทกเข้าไปต่อ

“ฮะ...จะ....จะไปแล้ว”

เด็กหนุ่มผมเทากำมือแน่น

“อย่าพึ่งซิ…”

ยามาโมโตะได้กระแทกแรงขึ้นอีก ไม่กี่ครั้งทั้งคู่ก็ได้ปลดปล่อยพร้อมกัน น้ำขาวขุ่นได้ไหลล้นออกมาจากช่องทางนั้น
โกคุเทระทำท่าจะล้มลงแต่ยามาโมโตะก็มาจับไว้ทัน ทำให้ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่โกคุเทระนั่งบนตักของยามาโมโตะ

“ฮะ...เจ้าบ้า...อึดชะมัดเลยนาย”

เด็กหนุ่มหอบแต่ก็ยังไม่วายว่าใส่หน้าของคนที่นั่งยิ้ม

“มีความสุขจัง...”

ยามาโมโตะก้มลงหอมหน้าผากของคนเจ้าอารมณ์ ทำให้โกคุเทระหน้าแดงระเรื่อ...

“ขออยู่อย่างนี้ซักพักนะ”

ยามาโมโตะอ้อน เด็กหนุ่มผมเทาก็ไม่ว่าอะไร จะทำอะไรก็ทำ แต่ไม่ว่าไงก็ต้องไปรับรุ่น10เข้าเรียนด้วย

ทั้งคู่ต่างมองท้องฟ้าของวันนี้ ช่างสดใส...ถ้าสึนะมาดูด้วยก็จะยิ่งดีเข้าไปใหญ่.....

“สึนะ....ซาวาดะ โยชิสึนะ...”

///ใคร...กำลังเรียกชั้นอยู่นะ...///

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลลืมตา ด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีมือเย็นๆของใครบางคนกำลังลูบไล้ตัวเขาอย่างสนุก

“หวา~”

เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อเจอเด็กสาวที่ไม่รู้จักซักนิดกำลังนั่งคร่อมตัวเขาอยู่ และแถมตัวเขาก็อยู่ในสภาพเปลือยบนด้วย เนื่องจากเสื้อนักเรียนตัวบางมันไปหล่นกองตรงล่างเตียงซะแล้ว....

“ธะ...เธอเป็นใครนะ...”

สึนะพยามหนีแต่มือเล็กนั้นกลับกดข้อมือของเขาไว้แน่น

///อะ...อะไรกัน แรงเยอะชะมัด///

“ไม่ได้เจอหลายวัน คิดถึงผมไหมครับ”

เสียงที่ออกมาช่างคุ้นหู สึนะกระพริบตาปริบๆ นี่คงไม่ได้ฝัน เด็กสาวยิ้มก่อนที่จะหลับตาลง และเปิดตาขึ้นมาอีกครั้ง

“มุคุโร่!!”

สึนะรู้ทันทีเมื่อเจอดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั้น

“แหม~ไม่ได้เจอกันหลายวัน คุณก็กลายเป็นของคนอื่นซะแล้วหรือครับ”

เด็กสาวยิ้มยั่ว แล้วใช้มือชี้ไปยังจุดแดงๆตามตัวของสึนะ

“ใครหละครับ ช่วยบอกผมทีได้ไหม...”

นิ้วเรียวได้ลูบไปยังร่องรอยนั้นอย่างเบาๆ สายตาก็ยังคงจ้องอีกฝ่ายที่ตอนนี้กำลังหน้าแดง และไม่กล้าสบตา

“น่าเสียดาย ที่ผมยังไม่ได้ร่างสิงจริงๆจังๆมา ไม่งั้นหละก็...”

เด็กสาวก้มลงเลียริมฝีปากบางของร่างเล็ก สึนะเม้มปากไว้แน่น พยายามไม่เปิดริมฝีปากเด็ดขาด
เพล้ง!!

จู่ๆก็มีทอนฟาลอยผ่านหัวของเด็กสาวไปกระทบที่หน้าต่างจนแตกละเอียด ทำให้ทั้งคู่หยุดชะงัก แล้วหันหน้าไปดูว่าเป็นฝีมือใคร

“หงะ...คะ...คุณฮิบาริ”

เด็กหนุ่มผมสีนิลใส่ชุดผู้หัวหน้าคณะกรรมการโรงเรียนสีดำ ได้มองดูการกระทำของทั้งคู่ตรงประตูมาได้พักหนึ่งแล้ว

“นึกไม่ถึงเลยว่าจะพากันมามั่วในห้องพยาบาล”

ฮิบาริเอ่ยก่อนที่จะยกทอนฟาอีกอัน เตรียมที่จะฟาดให้แหลกกันเลย สึนะตาลีตาเหลือก ทั้งอับอายทั้งกลัวจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง

“คุณนี่...ไม่ได้เจอพักเดียว ยังโหดไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”

เด็กสาวผมสีนิลได้ยืนขึ้นปล่อยตัวสึนะ ก่อนที่จะคว้าอาวุธประจำกาย นั้นคือมีดสามง่ามนั้นเอง

“คุ้นๆนะ...เสียงนี้”

ฮิบาริยังคงถามต่อ

“หึๆๆ...ผมเองไงหละ โรคุโด มุคุโร่”

ยังไม่ทันได้พูดจบฮิบาริก็พุ่งเข้าใส่เด็กสาวปริศนานั้นทันที
ตอนแรกก็นึกว่าเป็นแค่พวกสัตว์กินพืชชั้นต่ำเฉยๆ นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ รู้งี้ไม่น่าขว้างทอนฟาอีกอันไปให้เสียเวลาเลย...

สึนะมองดูการต่อสู้ของทั้ง 2 คนอย่างตะลึง แต่ก็ต้องหลบเมื่อเด็กสาวได้พุ่งตัวหนีออกไปจากหน้าต่างบานที่แตก
ฮิบาริเองก็ตามไปด้วย

“อึ๋ย...เอาไงหละทีนี้”

เด็กหนุ่มร่างบางตัวสั่นไม่หยุด ก่อนจะคว้าเสื้อนักเรียนมาใส่ไว้เหมือนเดิม แล้วรีบวิ่งออกจากห้องพยาบาล

พลั่ก!!

ร่างบางถึงกับกระเด็นทรุดลงไปนั่งกุมจมูกบนพื้นด้วยความเจ็บ

“เฮ้!!สึนะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
ยามาโมโตะพูดทักก่อนที่จะช่วยพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้น

“อูย...ยามาโมโตะเองหรือ”

เด็กหนุ่มลูบจมูกตัวเอง ดีที่ไม่มีเลือดกำเดา

“แล้วโกคุเทระคุงหละ ยามาโมโตะ”

สึนะยังคงถามต่อ

“เห็นว่าจะไปซื้อน้ำให้นายอยู่”

ร่างสูงเอ่ย แล้วใช้มือช่วยลูบหน้า ลูบจมูกของสึนะอย่างเบาๆ

“ว่าแต่...ทำไมห้องพยาบาลถึงได้เละขนาดนี้หละเนี่ย...”

///จ๊าก!!...จริงด้วยซิ ก็พี่แกสู้กันจนห้องเละไปหมด ถ้าครูมาเห็นเข้าต้องซวยแน่นอน///

สึนะรีบคว้าข้อมือของยามาโมโตะ ลากออกไปจากสถานที่นั้น

“อ้าว...รุ่นที่10 สบายดีแล้วหรือครับ”

โกคุเทระเดินมาทักตรงหน้าพอดี ดีที่คราวนี้เขาเบรกทัน ไม่งั้นก็ต้องชนอีกแหง...

“แล้ว...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย”

ยามาโมโตะยังคงถาม สึนะจึงได้นั่งพักก่อนที่จะเอ่ย....

“มุคุโร่ มาหาชั้นนะซิ”

“อะไรนะ...” (ยามาโมโตะ)

“จริงเหรอครับรุ่นที่10” (โกคุเทระ)

สึนะมองตาแป๋ว...เมื่อเห็นคนทั้ง 2 ทำหน้าแปลกๆ

“แล้วมันได้ทำอะไรกับนายหรือเปล่า”

“คงไม่ทำอะไรกับรุ่นที่10 นะครับ”

โกคุเทระเข้าไปจับไหล่ของร่างบางด้วยความเป็นห่วง จากการที่เคยประทะกันครั้งนั้น มันทำให้เขาปวดใจซะเหลือเกิน โดนมุคุโร่สิงแล้วยังปาระเบิดใส่คนที่สำคัญเท่าชีวิตเกือบดับดิ้น......
ส่วนยามาโมโตะเองก็ปวดใจที่เขาช่วยปกป้องสึนะไม่ได้เลย....

เด็กหนุ่มผมเทากอดพยายามสื่อให้สึนะรับรู้ว่าเขาเป็นห่วงแค่ใหน....
“อือ...โกคุเทระคุง ชั้นไม่เป็นไรมากหรอกนะ แต่....”

จู่ๆ ก็นึกถึงคำพูดที่มุคุโร่พูดไว้

///แหม~ไม่ได้เจอกันหลายวัน คุณก็กลายเป็นของคนอื่นแล้วซินะ///

พอนึกขึ้นมา ทำเอาร่างบางหน้าแดง ทำให้อีกฝ่ายสงสัย

“หน้าแดงทำไม”

ร่างสูงมองอย่างกับหาที่จับผิด รวมทั้งโกคุเทระด้วย

“มะ...ไม่มีไรหรอก คือ...คุณฮิบาริเขามาช่วยทันนะ”

สึนะก้มหน้างุดหลบหน้าทั้ง 2 คน

“ว่าไง ซาวาดะ โทษหนักเหลือเกินนะนาย”

เสียงนี้ทำเอาทั้ง 3 คนสะดุ้งโหยง แล้วรีบหันหน้าไปตามต้นเสียง

“ฮิบาริ”

เด็กหนุ่มผมนิลที่ใส่ชุดหัวหน้าคณะกรรมการยืนมองทั้ง 3 คน

“แล้ว มุคุโร่หละ”

สึนะเอ่ยถาม

“เจ้านั้น หนีไปแล้ว สู้กันไม่ทันไรก็บอกว่าติดธุระ แล้วออกจากร่างผู้หญิงคนนั้น”

ฮิบาริพูดอย่างใจเย็น แต่ในใจกลับร้อนรุ่ม เขาอยากจะสู้กับมุคุโร่

“อ้าว มุคุโร่สิงคนอื่นมาหารุ่นที่10 หรือครับ”

เด็กหนุ่มผมเทากระซิบถามร่างเล็ก

“อือ เขาเข้าสิงผู้หญิงคนนึงมาหาชั้นนะ”

“เลิกคุยกันได้แล้ว ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงเรียนอยู่เลยไม่ไช่รึไง.....”

ฮิบาริพูดน้ำเสียงที่เย็นชาแต่แววตากลับไม่ชาไปด้วย เขาชำเลืองและจ้องบอกความได้เลยว่า...ถ้าไม่รีบเข้าเรียนหละก็....................ตาย
“ครับ~ไปแล้วครับ!!”

สึนะลากคนทั้ง 2 ออกจากตรงนั้นโดยด่วน เพื่อกันไม่ให้มีเรื่องมากกว่านี้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

2 วันผ่านไป ณ ที่บ้านซาวาดะ เวลา5โมงเย็น

“หื๋อ ... บัตรเข้าร่วมโรงแรมสุดหรู”

เด็กหนุ่มพูดกับหญิงสาวที่เป็นแม่ขณะที่กำลังนั่งกินขนมเค้กที่ราดด้วยครีมนมข้นหวาน

“ใช่จ๊ะ เผอิญแม่ได้มาแต่ว่า....น่าเสียดายที่แม่ไม่ได้ไปนะซิ....เฮ้อ”

นานะถอนหายใจ เพราะติดธุระกับเพื่อนข้างบ้าน

“ผมว่ามันแหม่งๆนะ แม่ไปได้มาไงหละครับ”

สึนะทำตาสงสัยสุดกู่ ที่อยู่ดีๆแม่ได้เจ้าบัตรนั้นมาได้ไง....

“อืม...แม่ได้มาจากการชิงโชคนี่แหละจ๊ะ อีกอย่างห้อง VIP.ด้วย ไม่ไปก็คงแย่”

ทันใดนั้น นานะก็ปิ๊งความคิดออกมา เธอนั่งลูบหัวลูกชายตัวเองอย่างรักใคร่

“สึนะไปแทนแม่หละกันนะ พาเพื่อนไปกันด้วยนะจ๊ะ บัตรนี่เขาเชิญคนไปได้หลายคนหมดวันพรุ่งนี้”

สึนะอึ้งไปชั่วครู่....ก่อนจะส่ายหน้าตอบ

“สึนะ ไปแทนแม่ได้เหรอจ๊ะ...ออกจะสนุกนะ”

นานะทำสายตาอ้อนวอนลูกชายตัวเอง......................
.......................
..............
…..
“กะ...ก็ได้ ผมไปให้ก็ได้ครับ”
สุดท้ายสึนะก็ต้องรับบัตรนั้นมาจนได้....แล้วต่อจากนนี้เขาจะทำยังไงดีหละเนี่ย เด็กหนุ่มอ่านข้อความในบัตรนั้นอีกครั้ง
โรงแรมxxx
บัตรสุดหรู VIP.กำลังรอต้อนรับคุณอยู่ คุณจะได้เข้าไปสัมผัสกับสิ่งที่สวยงาม ที่อยู่ในห้องที่กว้างขวาง
เวลาเข้า 1 ทุ่ม-10โมงเช้า
..................... - -.................มันแหม่งๆจริงๆนะ.....
ที่บ้านยามาโมโตะ

“ฮัลโหล....โอ๊ะ!!ว่าไงสึนะ”

เสียงทักอย่างอารมณ์ดีของยามาโมโตะทำเอาคนที่โทรรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย(ไม่ว่าไงพี่แกก็อารมณ์ดีทั้งวันอะนะ)

“ว่าไงดีหละ....ยามาโมโตะ คือ่าแม่ชั้นเขาได้บัตรโรงแรมมา”

เด็กหนุ่มพูดเสียงสั่นๆ..........ก็ถ้าไปโรงแรม เขาก็ต้องโดนXXX……..นะซิ -*-(ความคิดสึนะ)

“อือ...แล้วไงต่อหละ”

“แต่แม่ชั้นไม่ว่าง เลยให้ชั้นไปแทน แต่ชั้นไปคนเดียวคงไม่ไหว นายกับโกคุเทระคุงไปกับชะ...(หงะ...ยิ่งคิดมากเข้าไปใหญ่เลยคราวนี้...)ร่างบางเริ่มเงียบ.............แต่ก็ยังพยายามพูดต่อให้จบๆ......

“เห....OK.เลย เดี๋ยวชั้นจะโทรชวนโกคุเทระให้หละกัน นัดตอนใหนหละ....อืม 1ทุ่มที่หน้าโรงแรมxxxนะ”

พอวางสายปุ๊บ สึนะนั่งลงเพราะเข่าอ่อน เขาเขินและอาย ที่นึกไม่ถึงว่าจะเอ่ยปากชวนเข้าโรงแรมกับคนรักเลย........

“อ้าว ว่าไงจ๊ะสึนะ เดี๋ยวรีบแต่งตัวเข้านะ แม่เองก็จะไปแล้ว”

นานะโผล่ออกมาจากประตูเพื่อมามองดูลูกชายตัวเอง เธอหยิบกระเป๋าใบใหญ่เตรียมตัวออกเดินทาง

“แม่วางเงินไว้ตรงนั้นแล้วนะจ๊ะ ไปหละ “

ผู้เป็นแม่พูดอย่างอารมณ์ดี แต่หารู้ไม่ว่าลูกชายตัวเองกำลังมองหน้าแม่ด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว....
ทามไมแม่ถึงได้ออกไปข้างนอกบ่อยจังหละคราวนี้...............
...............

ณ โรงแรม xxx

“อะไรเนี่ย...ฝนทำท่าจะตกอีกแล้ว”

สึนะพูดอย่างหน่ายๆตรงหน้าโรงแรม เมื่อท้องฟ้าเริ่มที่จะแปรปรวน ลมได้เริ่มพัดรุนแรงตลอด ถึแม้ว่าจะมืดแล้วก็ตามที

///ทำไมถึงยังไม่มากันอีกน้า~///

สึนะคิดกระวนกระวาย

“เอ่อ...คุณค่ะ ใช่ลูกค้าที่จองห้อง VIPไว้หรือเปล่าค่ะ”

หญิงสาวพนักงานโรงแรมเข้ามาเอ่ยทักสึนะด้านหลัง

“อะ...ครับ ใช่ฮะ”

เด็กหนุ่มตอบรับอย่างเขินๆ เมื่อรู้สึกกระดากตัวเองขึ้นมาที่เป็นเด็กตัวเท่านี้แต่กลับจองห้องหรูไว้

“เพื่อนๆของคุณ เขาได้รอที่ห้องแล้วหละค่ะ”

หญิงสาวพูดยิ้มๆ ก่อนที่จะขอเดินนำทางให้กับร่างเล็กที่ยังคง งงๆอยู่

///ยังไม่ได้บอกเลขห้องเลยนะ ทำไมถึงไปรอกันได้หละ...///

ขณะที่ขึ้นลิฟต์

///แย่....แย่แน่ๆ ชักตื่นเต้นแล้วอ่า.....ถ้าเข้าไปต้องแย่แน่ๆ......-*-///

สุนะลุกลี้ลุกลน จะถอยกลับไปก็ไม่ได้ซะแหล่ว....... เด็กหนุ่มหน้าแดงจนต้องเอามือมาประกบไว้ รับรู้ได้เลยว่าตอนนี้หน้าตัวเองเป็นยังไง.............นึกถึงเมื่อครั้งนั้น............

“หวา~แย่แหงๆ”

เด็กหนุ่มร้องโวยวาย พอลิฟต์ถึงที่หมาย ชั้น 15 ร่างเล็กก็คว้าใบออกมาดู

“ห้อง113 หรือ”

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินก้าวออกมาจากลิฟต์อย่างเก้ๆกังๆ จนมาถึงหน้าประตู 113

///เอาไงดีวุ้ย...แงๆๆๆ///

ก๊อกๆๆ!!

สึนะเคาะประตูอย่างตื่นเต้น......................
..........................................
......................
.....(เงียบ)

0-0

///ไหงไม่เปิดอ่ะ...///

แกร๊ก!!

เด็กหนุ่มจึงได้เปิดประตูเข้ามาดูเอง แต่กลับต้องเบิกตาค้าง........................................

///นี่คือความฝันหรือเปล่านะ....///

ภายในห้องที่กว้างใหญ่ สีขาวสว่างเพราะแสงจากโคมไฟที่ออกแบบอย่างสวยหรู กำแพงที่มีลายสลักหาดูได้ยาก
จะเรียกว่าเกิดมายังไม่เคยเห็นเลยก็ว่าได้ เฟอร์นิเจอร์หรูหรา หน้าต่างที่มีผ้าม่านสีแดงสดคลุมและ เตียงที่ดูแว้บเห็นก็น่าเข้าไปนอนและยังมีผ้าคลุมรอบเตียงสีแดงอีกเช่นกัน
ตรงกลางห้องยังมีน้ำพุเล็กๆประดับไว้อีกด้วย..............ภาพที่ติดตามฝาผนังก็สวยงามเหมาะสมเหลือเกินที่เรียกว่า ห้องVIP

“........”

เด็กหนุ่มยังคงยืนอึ้งอยู่จนมารู้สึกตัวเมื่อมีคนมาจับไหล่เขาไว้

“อ้าว โกคุเทระคุง”

เด็กหนุ่มยิ้มร่าเมื่อเจอคนที่รู้จัก เพราะเขาก็กลัวว่าจะเข้าผิดห้องหรือเปล่าแค่นั้นแหละ....

“สวยดีใช่ไหมครับ”

เด็กหนุ่มผมเทาเดินเข้าไปกอดร่างเล็กไว้ สึนะหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย

“ถูกใจใช่ไหมหละ วองโกเล่ของผม”

เสียงที่คุ้นหูได้เอ่ยออกมาจากมุมมืดตรงม่านหน้าต่าง
“มะ...มุคุโร่!!”

สึนะร้องเสียงหลงก่อนที่จะผลักโกคุเทระออก แต่ทว่า.............

หมับ!!

เด็กหนุ่มกลับกอดร่างเล็กไว้แน่นจนขยับตัวไปไหนไม่ได้

“อ๊ะ...ทำไม....”

สึนะแหงนหน้ามองอีกฝ่ายอย่างกลัวๆ แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อใบหน้าของร่างสูงเปลี่ยนไป ดวงตาสีแดงนั้น....!!

“มุคุโร่ นายทำไมถึงทำอย่างนี้”

ร่างเล็กโวยวาย ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

“หึๆๆ....ก็แค่อยากรู้จักคุณ ให้มากขึ้น....ซักนิดก็ยังดี”

ร่างสูงได้เดินออกมาจากตรงม่านสีแดงสดนั้น เมื่อกระทบกับแสงไฟ กลับกลายเป็นยามาโมโตะที่ถูกมุคุโร่สิงอีกคนนึง

“แม้กระทั้ง ยามาโมโตะ”

สึนะเอ่ยเสียงเครียด ถึงจะดิ้นซักเท่าไหร่ก็ไม่มีทางหลุดจากอ้อมแขนของโกคุเทระได้....นี่เขาช่างอ่อนแอเสียจริง

“เอ้าๆ...อย่าพยายามเลยดีกว่านะครับ”

เด็กหนุ่มร่างสูงเดินเข้าไปจับใบหน้าของสึนะให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

“เพื่อนของคุณ ยังไม่ถึงขั้นจะปกป้องคุณได้เลย”

ดวงตาของมุคุโร่จ้องมองนัยน์ตาของสึนะอย่างเย็นชา.............แต่กลับแฝงอารมณ์ความรู้สึกมากมาย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“รุ่นที่10 นัดเราที่โรงแรมxxxหรือ”

โกคุเทระพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อรุ่นที่10ได้เชิญเขาไปด้วย

“อืม เห็นว่าเป็นห้อง VIP.ด้วยนะ”

ยามาโมโตะพูดตอบ ในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินทางไปยังโรงแรมที่นัดหายกันไว้

“เอ่อ.....ขอโทษค่ะ”

เสียงใสๆทำให้ทั้งคู่หยุดเดินชั่วขณะ

“มีอะไรหรือ”

ยามาโมโตะเอ่ย เมื่อเจอเด็กสาวถือห่ออะไรซักอย่างยืนตรงริมซอย

“คือว่า...ช่วยดูสิ่งนี้ให้ทีได้ไหมค่ะ”

เด็กสาวยื่นของสิ่งนั้นมาให้ทั้งคู่ได้เห็นชัดๆ

“หือ...ไหนๆ”

โกคุเทระเข้าไปหยิบเอาออกมาจากผ้า ก็ประหลาดใจกับสิ่งของที่ได้เห็น

“มีด 3 ง่ามหรือ”

ยามาโมโตะมองอย่างอึ้งๆ ทำไมเด็กสาวคนนี้ถึงมีของอันตรายอย่างนี้ได้นะ.....

“คิกๆ...”

พลัน เด็กสาวคนนั้นก็คว้ามีด 3 ง่ามออกมาจากมือของโกคุเทระ ก่อนจะแทงเข้าไป แต่เด็กหนุ่มก็หลบได้อย่างหวุดหวิด..................

“ทำอะไรของเธอเนี่ย... ยัยบ้านี่”

โกคุเทระชักโมโห แต่เขาก็ต้องทรุด ถึงจะไม่โดนแทงเต็มๆ แต่มันก็โดนบาดไปแล้ว เลือดสีแดงเข้มเริ่มซึมออกมา
นิดๆ.............

“คิกๆๆๆ”

เด็กสาวปริศนายังคงพุ่งเข้าโจมตียามาโมโตะต่อ แต่เด็กหนุ่มก็หลบได้สบายๆ ก่อนจะใช้ข้อมือแกร่งปัดมีด3 ง่ามนั้นออกจากมือบาง และก็จับล็อกตัวเด็กสาวไว้

“หยุดเลยนะ.... ชั้นจะทำยังไงกับเธอดีเนี่ย เธอเป็นใครแล้วต้องการอะไร”

ร่างสูงเอ่ยเสียงเครียด

“หึๆๆ ถึงยังไงพวกคุณก็ยังอ่อนหัดอยู่ดี นี่หรือผู้ปกป้องวองโกเล่”

เด็กสาวพูดถากถาง

ฉึก!!

“อุ๊ก!!”

ยามาโมโตะปล่อยมือของเด็กสาวก่อนจะหันหลังมามอง

“โกะ...โกคุเทระ”

ชั่วขณะสติของเด็กหนุ่มผมดำก็ได้ดับลง.......................................................................................................
………………………………………………………………..
…………………………………..

“คิกๆๆ ผมก็แค่ทำรอยสัญญาไว้นิดหน่อยเท่านั้นเองนะ แผลไม่ถึงกับตายหรอก ถ้าตายก็แย่เลยนะซิ”

โกคุเทระยิ้มร่า ก่อนที่จะเดินออกจากซอยนั้น ยามาโมโตะก็ได้ลุกเดินตามหลังไป..................
เด็กสาวคนนั้นก็ได้ล้มลงหมดสติอีกครั้ง.........................................
....................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“คุณก็รู้ว่า ใครที่โดนอาวุธผมนะ จะทำให้การสิงสู่ง่ายขึ้นมาก”

ยามาโมโตะพูดยิ้มๆก่อนจะจับคางของร่างบางเชิดขึ้นมาจูบอย่างกระหาย

“อื้อๆๆๆ”

สึนะประท้วงอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่อาจต้านทานได้เมื่ออีกฝ่ายรั้งท้ายทอยไว้ ร่างสูงผละจูบออกมาก่อนจะใช้ลิ้นเลียไปตามปากบางนั้น.............ดวงตาสีแดงนั้นยังคงจ้อมองใบหน้าของร่างเล็กที่หอบน้อยๆจากการถูกจูบ ยามาโมโตะแสยะยิ้มออกมา

“จริงสิ อุตส่าห์เจอกันทั้งที...............ผมขอเล่นอะไรสนุกๆซักหน่อยหละกัน....”

แคว่ก!!

ร่างสูงได้ฉีกผ้าม่านคลุมเตียงที่เป็นสีแดงนั้น ก่อนจะเดินมามัดข้อมือของสึนะไว้ เด็กหนุ่มผวาเมื่อเจอการกระทำแบบนี้

“ไม่ อย่านะ....ปล่อยชั้นนะ มุคุ....”

พูดไม่ทันจบก็โดนผ้าปิดปากอีก แถมปิดตาไว้ด้วย

“อู้ๆๆ...........”

สึนะยังคงร้องและโวยวาย แต่จะดิ้นก็ดิ้นไม่หลุดเลย

“คุณนี่ ช่างเหมาะสมกับสีแดงจริงๆด้วยนะ”

เสียงมุคุโร่ที่ออกมาจากปากของยามาโมโตะได้เอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น เขามองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้านี้.....
คนที่เขารักแต่กลับรักไม่ได้ กำลังอยู่ต่อหน้าเขา..................สวยจริงๆนั้นแหละ

ยามาโมโตะเดินไปรินไวน์แดงตรงโซฟา ก่อนจะเดินมาราดบนหลังสึนะ

“อ๊ะ!!”

สึนะสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงของเหลวๆ เย็นๆ

///กลัว..........น่ากลัวที่สุด........ทำไงดี...........///

เด็กหนุ่มยังคงนอนดิ้นตรงพื้น เพราะโดนมัดแขนบวกกับการโดนโกคุเทระยืนกดด้วย

แคว่ก!!

เด็กหนุ่มผมเทาได้จัดการฉีกเสื้อของร่างบางอย่างง่ายดาย พร้อมกันนั้นก็ปลดกางเกงออกไปด้วย

“อื้อๆๆๆ....ฮึก....”

สึนะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่.............เขากลัวจนไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อ อ้อนวอนไม่ได้........จะสู้ก็ยังไม่ได้

“หึๆๆ....”

เสียงหัวเราะนิดๆของมุคุโร่ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มหวาดกลัวเข้าไปอีก

“อื้อๆ”

สึนะสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกถึงมือแกร่งมาลูบไล้ตรงยอดอกเขา และบีบอย่างรุนแรง

พอมือแกร่งนั้นได้จัดการบีบยอดอกของร่างบางอย่างแรงนั้น ทำเอาเด็กหนุ่มร้องโวยวาย เพราะความเจ็บ หรือ ความเสียวกันแน่ ตัวเขาเองก็ไม่อาจบอกได้..... แต่ที่แน่ๆคือ มุคุโร่กำลังทำสิ่งที่เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน
..................................น่ากลัว นี่คือสิ่งที่สึนะคิดอยู่ในขณะนี้....................................

พลัน เด็กหนุ่มก็ต้องผวาเมื่อรับรู้ถึงไอร้อนจากปากของโกคุเทระได้ครอบครองส่วนนั้นของเขาซะแล้ว

“อู้ๆ...อึ๊!!”

ปากของโกคุเทระได้ทำแรงขึ้นเรื่อยๆ สึนะบิดตัวไปมาเพราะความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลไม่หยุด............
เขาอยากจะให้มุคุโร่เลิกการกระทำบ้าๆแบบนี้ซะที.........

“ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะของร่างสูงได้ดังก้องไปทั่วห้อง โกคุเทระได้อุ้มสึนะขึ้นมา ก่อนจะเดินไปยังที่นั่งของยามาโมโตะ

“อื้อๆๆ”

เด็กหนุ่มยังคงมีแรงดิ้น แต่สุดท้ายก็ไม่หลุดอยู่ดี โกคุเทระจัดการแหวกเรียวขาออก ให้เด็กหนุ่มร่างสูงมองเต็มตา
กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีแดงของมุคุโร่จ้องมองจนอีกฝ่ายรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างได้

“มีอารมณ์ร่วมเต็มที่แล้วใช่ไหมครับ...ฮึๆ”

สึนะหน้าแดง ไม่รู้จะพูดจะห้ามยังไงก็คงไม่ได้ ร่างบางเลยเงียบไม่พูดอะไรทั้งนั้น ยามาโมโตะจึงได้แกะผ้าที่ปิดตาออก เพื่อที่จะได้มองชัดๆ ว่าหน้าตาตอนนี้ของสึนะเป็นยังไง
พอดวงตาได้พ้นอิสระจากความมืด ดวงตาสีน้ำตาลได้จ้องมองอีกฝ่ายอย่างโมโห แต่แววตาของมุคุโร่ก็ยังทำเฉยชาอยู่ดี

“อุ๊!!”

เด็กหนุ่มสะดุ้งอีกครั้งเมื่อ ร่างสูงได้ก้มหน้าลงมาใช้ปากครอบครองแท่งเนื้อนั้นแทน นิ้วเรียวอีกข้างก็ได้จัดการกับช่องทางข้างหลังไปพร้อมกัน

“เดี๋ยวผมจะทำให้รู้สึกดีกว่านี้อีกนะ.....”

เสียงกระซิบเบาๆจากริมฝีปากของโกคุเทระได้พูดขึ้นมา ก่อนจะใช้ปลายลิ้นเลียติ่งหูของร่างเล็ก มือแกร่งก็จัดการลูบไล้ไปมาตรงยอดอกของสึนะอย่างกับกำลังสนุก

“อื้อๆๆ....”

เด็กหนุ่มเริ่มคราง แต่ก็ต้องรู้สึกอึดอัดเมื่อนิ้วของยามาโมโตะได้เพิ่มจาก1 เป็น 2

“ฮือๆๆ...”

เด็กหนุ่มร้องไห้อย่างไม่หยุด ถึงจะรู้สึกดีขนาดไหนแต่เขาก็ไม่ได้ต้องการเลยซักนิด...............

“ฮะ!!”

สึนะกระตุกเมื่อรู้สึกถึงการที่ตัวเองได้ปลดปล่อยออกมา และน้ำนั้นก็ได้เต็มปากของยามาโมโตะ ร่างสูงเงยหน้ามามอง ลิ้นก็ได้เลียไปตามคราบที่เปื้อนนั้น สึนะหน้าแดงก่ำ..............

“เสร็จง่ายจังเลยนะครับ....”

ยามาโมโตะพูดเบาๆพร้อมกับเช็ดคราบที่ติดอยู่ ก่อนจะปลดซิบกางเกงตัวเองออกมา โกคุเทระที่จับสึนะอยู่ก็ได้ล้มลงนอน คงเหลือแต่ยามาโมโตะที่จับสึนะไว้แทนที่

“ร่างนั้นคงจะทนไม่ไหวแล้วหละ....เพราะดูท่าแผลจะอักเสบ หึๆๆ”

สึนะรีบหันหน้าไปดูโกคุเทระแต่กลับโดนมือแกร่งจับหันหน้ากลับมา

“ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้งครับ”

สายตาเย็นชา ที่ไม่อาจรู้ได้ว่าคิดอะไรอยู่ของมุคุโร่ในร่างของยามาโมโตะ ทำเอาเด็กหนุ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง

“อื้อ~!!”

ร่างสูงได้จัดการแทรกตัวเองเข้ามาอย่างรุนแรง ทำเอาร่างบางสะดุ้งสุดตัวเพราะความเจ็บ สึนะหลับตาร้องให้ ทั้งดิ้นเพื่อที่จะหนีแต่โดนมือของอีกฝ่ายจับตรงบั้นท้ายรั้งไว้

“นึกว่าชินแล้วซะอีกนะเนี่ย”

มุคุโร่พูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับการกระทำแบบนี้ เพราะเป็นการสิงคนอื่น ตัวเขาจึงไร้ความรู้สึก แต่ทว่า....เขากลับชอบดูสีหน้าของคนที่เขาชอบมากกว่า ..........................................................................
......................ว่าจะทำหน้ายังไงกับการที่โดนเขาขืนใจเช่นนี้..................

“อยากจะพูดอะไรหรือเปล่าครับ วองโกเล่”

ร่างสูงเอ่ยในขณะที่กำลังดันร่างเล็กที่อยู่ข้างบนให้เคลื่อนไหวไปตามจังหวะที่เขานำอยู่
สึนะมองตาปริบๆ หยาดน้ำตาไหลไม่ขาดสาย รับรู้ได้เลยว่าเลือดได้ซึมออกมาอีกครั้ง เพราะยังไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมก่อนทำ ทำให้ร่างบางเจ็บเจียนตาย
ยามาโมโตะเห็นว่าเงียบก็เลยแกะผ้าปิดปากออก จนสังเกตเห็นว่าริมฝีปากสวยนั้นได้แดงช้ำ คงเพราะกัดปากตัวเองเป็นแน่

“หึๆๆ....ทำยังไงถึงจะได้เห็นสีหน้าคุณดีกว่านี้นะ”

ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วปาดน้ำตาของร่างบาง และไล้มาตรงริมฝีปากที่ช้ำนั้น

“อย่าหวังเลย....ถึงนายจะทำยังงี้กับชั้นก็ตาม มุคุโร่ นาย....อย่าได้หวัง....”

สึนะกัดฟันพูด ถึงจะรู้ว่ามุคุโร่ต้องการอะไร แต่การทำแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโดนขืนใจ
ร่างสูงนิ่งเงียบไปซักพัก จนทำให้สึนะรู้สึกผิดปรกติ...............................................
...............................................

“ก็ช่างสิ....”

ร่างสูงเอ่ยก่อนจะจับตัวสึนะให้นอนคว่ำลงกับพื้น หน้าผากเด็กหนุ่มได้กระแทกกับพื้นอย่างจังจนทำให้มึนไปชั่วครู่ แต่ก็ต้องร้องเสียงหลง เมื่อโดนร่างสูงแยกขาออกก่อนจะดันความแข็งขืนนั้นเข้าไปจนสุด

“โอ๊ย!!....อะ....ไม่”

สึนะร้องโวยวาย แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“ผมเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณอยู่แล้ว นอกจากร่างกายของคุณ....เท่านั้นเอง”

ยามาโมโตะจับสึนะกระแทกเข้าอย่างรุนแรง ไร้ความอ่อนโยน.....

“อึ่ก....จะ เจ็บ...อ่ะ”

สึนะกัดฟันร้องออกมา.....เจ็บเหมือนตัวจะขาด

///ยามาโมโตะ............โกคุเทระ...............///

พลัน................สติก็ได้ดับวูบลง

เด็กหนุ่มได้หยุดไปซักพักเมื่อรู้สึกถึงความผิดปรกติของคนข้างล่าง จึงได้เอามือไปตรวจจับดู ก็รู้ว่าได้หมดสติไปแล้ว

ร่างสูงจึงได้ยืนขึ้นมา ก่อนจะก้าวเดินไปยังริมหน้าต่างที่ตอนนี้ ฝนได้ตกลงมาแล้ว..............รุนแรง เหมือนดั่งอารมณ์ของเขาในตอนนี้..........................เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่นัก ................

“คุณทำให้ผมหมดอารมณ์เลยนะ”

ร่างสูงเดินไปกระซิบข้างหูของคนที่หมดสติ ก่อนจะก้มลงจูบตรงหน้าผากนั้นอย่างเบาๆแล้วล้มลงไปนอนหมดสติอีกคน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

...............................
...........................
..............
ที่ริมซอย

“เฮ้!!เจอของดีด้วยว่ะ”

กลุ่มเด็กวัยรุ่นพูดกระซิบกันเมื่อเจอเด็กสาวที่นอนหมดสติอยู่

“เอาไงดีว่ะ”

อีกคนได้พูดขึ้น เหมือนมีความคิดชั่วๆเต็มหัว
ในขณะที่อีกคนก็ได้จับข้อมือบางของเด็กสาวคนนั้นไว้........................แต่เด็กสาวคนนั้นก็ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา

“เฮ้ย!!”

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มีด 3 ง่ามก็ได้แทงทะลุเด็กวัยรุ่นคนนั้นเข้า

“หวา~อะไรว่ะเนี่ย”

อีก 2 คนที่เหลือต่างร้องโวยวายกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“น่าเบื่อ น่าเบื่อ ....... ช่างน่าเบื่อซะเหลือเกิน”

น้ำเสียงผู้ชายได้หลุดออกมาจากริมฝีปากซีดนั้น เธอเดินก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับชูมีด 3 ง่ามนั้น

“แกเป็นใครกันแน่เนี่ย!!”

ไม่มีการพูดตอบ การสังหารอย่างไร้ครามปราณี ได้เกิดขึ้นท่ามกลางสายฝนนั้น

“ฮ่ะ...”

สึนะได้สะดุ้งตื่นจากการสลบไปนาน เพราะความเย็นของแอร์บวกกับฝนที่ตกลงมาข้างนอกทำให้พื้นในห้องเย็นจนหนาว
เด็กหนุ่มได้องสภาพตัวเองตรงกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตามตัวนั้นมีแต่รอยที่ถูกคนที่คาดไม่ถึงได้กระทำชำเรา ถึงแม้ว่า ข้อมือตอนนี้ได้เป็นอิสระแล้ว คงเพราะมุคุโร่คงจะเบื่อเขาเลยได้ออกไป...........................

แปล๊บ!!

“อ่ะ...ฮึกๆ...”

ความเจ็บก็ได้เริ่มอาละวาดอีกครั้ง เด็กหนุ่มนั่งกอดเข่าร้องให้
///เจ็บทั้งจิตใจ....และร่างกาย///
สึนะพยายามลากสังขารตัวเองเดินไปยังเตียงนอน ก่อนจะล้มลงหลับหวังว่าอยากจะให้พ้นค่ำคืนที่โหดร้ายเช่นนี้เหลือเกิน..........................................................................................................................................................................................................................................................................................................
.....................................................................

ช่างเป็นสิ่งที่ดีเหลือเกินที่ฝนได้ตกลงมา เลือดของพวกชั้นต่ำจะได้ไม่ไหลนองเต็มพื้น สายน้ำจะช่วยพัดพาไป.......................ไม่มีเหลือทั้งกลิ่นที่เน่าเหม็นและคราบที่ดูน่าสะอิดสะเอียน
.......................................จงตกลงมาให้เยอะๆเถอะสายฝน
ชำระล้างสิ่งโสโครกที่ติดตามตัว
ชำระจิตใจที่อ่อนไหว จิตใจที่หลงเหลือความเป็นมนุษย์ จิตใจที่เกือบจะให้ใครซักคนดูแล

เด็กสาวร่างบางได้เดินท่ามกลางพายุฝนที่ตกลงมา ดวงตาของเธอช่างเหม่อลอยยิ่งนัก
เดินไปเรื่อยๆจนหยุดตรงม้านั่ง ซึ่งมีเด็กผู้ชายนั่งอยู่

“หึๆๆ....แย่จังเลยน้า~”

เด็กสาวพูดจบก็ล้มลงไปทันที เด็กผู้ชายที่นั่งมองอยู่ก็ได้ลุกขึ้นถือร่มคันสีฟ้าวิ่งจากไปจากสถานที่นั้น

รุ่งเช้าที่อากาศยังมืดครึ้ม แม้ฝนจะซาลงไปแล้ว จากการที่ตกลงมาตลอดคืน
ณ. ที่โรงแรม

“สึนะ ตื่นซิ”

ยามาโมโตะได้พูดใส่กลับร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ พลางเอามือลูบไล้ไปตามใบหน้านั้น
สึนะกระพริบตาไล่ความง่วง ยังคงมึนๆอยู่ แต่พอจับจุดโฟกัสได้ก็ตกใจที่เห็นยามาโมโตะ

“หวา~”

เด็กหนุ่มร้องโวยวาย นี้เป็นเพราะความหวาดกลัวที่หลงเหลืออยู่ ความกลัวของเขาที่มีต่อ มุคุโร่นั้นเอง

“นี่ๆๆ เกิดอะไรขึ้น สึนะ ใจเย็นๆไว้”

ร่างสูงจับข้อมือของร่างบางไว้ แต่รู้สึกว่าข้อมือของอีกฝ่ายจะมีแผลถลอก
สึนะทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ตัวของเขาเริ่มสั่น ยามาโมโตะจึงได้เอาผ้าห่มมาห่มร่างเล็กไว้และกอดเพื่อให้สึนะได้อุ่นใจ

“ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัวนะ นี่ชั้นเอง ยามาโมโตะไง”

เด็กหนุ่มร่างสูงกอดร่างบางอย่างถนอม เพื่อจะสื่อให้คนที่โดนกอดรู้ว่าเขาคือยามาโมโตะไม่ใช่ใครที่ไหน
สึนะยังคงสะอื้นแต่ก็เริ่มที่จะหายสั่นไปบ้างแล้ว
เขาเริ่มที่จะอุ่นใจ

“ฮะ....ฮึก....ยามาโมโตะ...ชั้นกลัว”

เด็กหนุ่มร้องไห้อีกครั้ง คราวนี้เขาต้องการระบายอารมณ์ความรู้สึกให้คนที่กอดรู้
ยามาโมโตะชำเลืองไปมองโกคุเทระที่นอนอยู่บนโซฟา อย่างน้อยถ้าเขารับรู้ความจริงที่สึนะจะเล่า
คงจะดีกว่าโกคุเทระ เพราะถ้าโกคุเทระรู้มีหวังต้องโวยวายอีกแน่…………….
ยามาโมโตะนั่งกอดสึนะ ลูบผมสำน้ำตาลฟูนั้นอย่างเบาๆ มืออีกข้างก็เกลี่ยใบหน้าที่ตอนนี้เปรอะไปด้วยน้ำตา

“ฮึก...ฮึก มุคุโร่นะ นายก็เจอเขามาแล้วใช่ไหม”

ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น

“อืม...ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกนะ เพียงแต่ว่าก่อนมานี่ชั้นเจอเด็กผู้หญิงคนนึง แต่เธอเข้ามาทำร้ายชั้นกับโกคุเทระ....จากนั้น ชั้นก็ไม่รู้อะไรแล้ว”

ยามาโมโตะพูดเบาๆ แล้วนั่งกอดสึนะต่อ
ถึงแม้ตัวเขาจะเจ็บจากการโดนทำร้าย.....
แต่ก็ยังไม่เจ็บเท่ากับความรู้สึกของคนรักในตอนนี้ได้เลย......

///มุคุโร่ หรือว่าหมอนั้น///

เด็กหนุ่มเริ่มตีหน้าเครียด เพราะเขาเองก็ไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับของของเขาเด็ดขาด
ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่ดูท่าทีของสึนะ กลับร่องรอยเลยตามตัว
บวกกับสภาพห้อง ก็พอเดาได้เลย

“อือ...”

เสียงจากการตื่นของโกคุเทระทำให้ทั้งคู่หันไปมอง
เด็กหนุ่มผมเทาเองก็มองสถานที่รอบข้างแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจอสึนะ แถมสึนะยังอยู่ในสภาพล่อแหลม

“อ๊ะ!!รุ่นที่10”

แปล๊บ!!

“โอ๊ย!!”

เด็กหนุ่มทรุดนั่งกุมแผลตัวเองที่โดนมาเมื่อคืน เพราะไม่ได้รักษาให้ดีจึงทำให้แผลอักเสบ

“เป็นอะไรหรือเปล่าโกคุเทระคุง”

“เจ็บมากหรือเปล่า ไหวมั้ย”

ทั้ง 2 ต่างก็รีบเข้าไปถามเพราะความห่วงและช่วยกันพยุงเด็กหนุ่มที่นั่งเจ็บอยู่
.....................................................................................................
……………………………

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“วันนี้ก็มาสายจนได้”

โกคุเทระบ่น เพราะกว่าจะออกจากโรงแรม เดินมารักษาแผลที่คลินิก และเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวมาเรียนอีกก็ปาไปครึ่งวันแล้ว

“เอาน่า ใจเย็นๆไว้ดีกว่า”

ยามาโมโตะพูดยิ้มระรื่น

“นายจะมามัวใจเย็นได้ไงฟระ รู้ไหมว่าชั้นเองก็คิดมากแค่ไหนที่ดันอ่อนแอให้เจ้าบ้านั้นสิงตัวชั้นได้นะ”

เด็กหนุ่มพูดโวยวาย แต่กระนั้นเสียงก็เริ่มที่จะสั่นๆ แหงละเพราะตัวเขาพึ่งจะรู้ว่าได้ทำอะไรไว้กับสึนะเมื่อคืนบ้าง
ทำให้เขารู้สึกผิดอย่างรุนแรงและอยากจะโทษที่ตัวเองอ่อนแอ

“โกคุเทระ”

อีกฝ่ายเริ่มทำสีหน้าเห็นใจ ตัวเขาเองก็ไม่แกร่งพอที่จะปกป้องสึนะได้เช่นกัน

“ซักวันนึง ชั้นจะต้องปกป้องรุ่นที่10ให้ได้เลยคอยดูเถอะ”

โกคุเทระใช้มือปาดน้ำตาของตัวเองที่ไหลออกมา

“ใช่ ซักวันนึง ชั้นเองก็เช่นกัน”

ยามาโมโตะเองก็พูดก่อนจะก้มแล้วใช้มือใหญ่จับแก้มของอีกฝ่ายแล้วดึง

“โอ๊ย!!เจ็บนะเจ้าบ้า”

โกคุเทระหมดอารมณ์เศร้าแล้ว ตอนนี้มีแต่อารมณ์ฆาตกรพุ่งเต็มตัว เขาคว้าระเบิดเล็กๆไล่ปายามาโมโตะ
จนจะใกล้ถึงโรงเรียนก็เลิก ทั้งคู่ก็ชะงักเมื่อเจอฮิบาริที่ยืนพิงอยู่ตรงรั้วโรงเรียน
สายตาของเขาได้ส่อความหมายว่า จะถึงเวลาเรียนแล้วยังจะมาเล่นอะไรอีก

“ชิ...อ๊ะ!!”

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรโกคุเทระก็โดนยามาโมโตะจับคอเสื้อลากไปยังอาคาร

“อย่าไปหาเรื่องเขาเลยน่า”

ร่างสูงเอ่ย

“เชอะ”

โกคุเทระก็พูดตอบได้แค่นั้น

....................................................
............................

สึนะนั่งเหม่อตรงโต๊ะเรียน เขาเองก็ล้าๆเช่นกัน
เด็กหนุ่มนั่งเหม่อมองไปไกลตรงหน้าต่างห้องเรียน ใบไม้ที่ปลิวว่อนไปตามแรงลมที่พัดมา บ่งบอกได้อีกครั้งว่าไม่แน่ที่วันนี้ฝนจะมาอีก

“มุคุโร่......”

ริมฝีปากที่ช้ำอยู่ได้เอ่ยชื่อของผู้ที่อยากจะลืมแต่กลับลืมไม่ลง ผู้ที่มอบความทรงจำอันแสนเจ็บปวดให้เขา

“สวัสดีครับรุ่นที่10”

“โอ้ หวัดดีสึนะ”

เสียงทักที่ร่าเริงของทั้ง 2 คน ทำเอาคนที่นั่งเหม่อหันไปยังต้นเสียงที่คุ้นเคย
โกคุเทระเดินเข้าไปลากเก้าอี้มานั่งด้วยโดนที่ไม่สนใจว่าเก้าอี้ที่เขานั่งเป็นของใคร ส่วนยามาโมโตะก็เดินเข้าไปขยี้หัวของสึนะเบาๆ

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลมองใบหน้าของทั้งคู่ก่อนจะยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
รอยยิ้มที่สดใสดั่งตะวัน เหมือนเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงจิตใจของโกคุเทระและยามาโมโตะยิ่งนัก
ฉะนั้นทั้งคู่ก็ต้องปกป้องรอยยิ้มนี้ไว้ตลอดไปเช่นกัน

สัญญาว่าจะปกป้องเธอให้ได้........



++++++++++++++++++++++++End.++++++++++++++++

เม้นตอบกันด้วยนะคับ ^^

> /// < 8027 บันซาย~~

แต่งอีกเยอะๆเลยนะจ๊ะ ภาษาสวย ไหลลื่นดี

ชอบมากมาย ^____^